Strona główna / Atlasy i plany miast / LWÓW. Plan Starego Miasta [2019] – TYFLOGRAFIA POLSKA NR 8 / ZNANI LWOWIANIE

ZNANI LWOWIANIE

Dziś – po ponad siedemdziesięciu latach od czasu, kiedy Lwów przestał być polskim miastem, po licznych zmianach i przeobrażeniach – wciąż można doszukać się w tym pięknym mieście śladów polskości, jakie zapamiętali i z rozrzewnieniem wspominają mieszkający w nim przed II wojną światową Polacy.

Łatwiej uzmysłowić sobie, z jakim dziedzictwem mamy do czynienia, przywołując po prostu nazwiska osób związanych ze Lwowem. W szczególności w niniejszym przewodniku wspomniane zostaną nazwiska Polaków, ale bogatą historię miasta – jak już niejednokrotnie wspomnieliśmy – kształtowały wszystkie narodowości i wybrane postaci w poniższym opisie również się znajdą.

W młodzieżowym miesięczniku kulturalnym „Filaret” z 1913 roku znajdziemy taki oto opis (w cytacie zachowano oryginalną pisownię):

[…] Od samego założenia miasta w połowie wieku XIII mieszkali we Lwowie obok Rusinów: Ormianie, Tatarzy, Żydzi i Niemcy. Podczas przynależności Lwowa do Polski przybyli oprócz tego Polacy, Litwini, Żmudzini, nowe zastępy Niemców, a po zaborze Galicyi przez Austryę znów napłynęły nowe rodziny niemieckie. Różnemy czasami osiedlali się tu mniej licznie Szkoci, Włosi, Rumuni, Węgrzy itp. Z biegiem czasu różnolite te żywioły potraciły są narodowość i rozpłynęły się wśród narodu polskiego jako moralnie najsilniejszego. […]

Ten historyczny tygiel kulturowy, narodowościowy stworzył listę znanych osób, dla których Lwów był miastem rodzinnym albo miejscem zamieszkania, nauki i działalności. Lista ta jest imponująca i obejmuje co najmniej kilka tysięcy nazwisk. Wymienienie wszystkich jest niemożliwe, ograniczymy się więc jedynie do najważniejszych i najbardziej znaczących. Są wśród nich zarówno postaci znane i kojarzone ze Lwowem, jak i mniej sławne, a godne przypomnienia, a także ludzie wybitni, których związki z tym miastem nie są jednak obecne w powszechnej świadomości, a warto o nich wiedzieć.

Wypada zacząć od monarchów. Na czoło wysuwają się założyciel Lwowa i jeden z najwybitniejszych władców w dziejach Rusi – książę halicki Daniel Romanowicz (1201–1264), który był koronowany w 1253 roku w Drohiczynie, na terenie dzisiejszej Polski oraz jego syn Lew Daniłowicz (ur. około 1228 – zm. około 1301), długoletni władca i rezydent lwowskiego grodu.

Spośród królów polskich najsilniej ze Lwowem związani byli:

Kazimierz Wielki (1310–1370), który przyłączył miasto do Polski i nadał mu prawo magdeburskie oraz wybudował je niemal od podstaw na nowym miejscu;
Władysław Jagiełło (1351–1434), który bywał tu wielokrotnie podczas swego długiego panowania;
Jan III Sobieski (1629–1696), który posiadał w okolicy liczne dobra, a w samym centrum miasta miał jedną z ulubionych rezydencji. Ten ostatni monarcha swymi dokonaniami wojennymi w dużej mierze przyczynił się do ocalenia Lwowa przed niebezpieczeństwem ze strony Turków i Tatarów;
Jan Kazimierz (1609–1672) upamiętnił się w dziejach Lwowa złożeniem swych słynnych ślubów w 1656 roku;
Michał Korybut Wiśniowiecki (1640–1673) i Stanisław Leszczyński (1677–1766) zapisali się w lwowskich annałach.

W wiekach XV–XVII wśród wybitnych Lwowian byli liczni duchowni. Wśród nich – słynny jezuicki kaznodzieja, Piotr Skarga (1536–1612), który piastował godność lwowskiego kanonika katedralnego i wykładowcy lwowskiego kolegium jezuickiego.

Począwszy od XVI wieku Lwów był znaczącym w skali Rzeczypospolitej ośrodkiem kultury. Urodzili się tu i tworzyli znakomici poeci. Do jezuickich szkół we Lwowie uczęszczał m.in. biskup i poeta Ignacy Krasicki (1735–1801), zaś inny znakomity poeta, Franciszek Karpiński (1741–1825), był absolwentem Akademii Lwowskiej, na której obronił również doktorat.

Wśród pisarzy i poetów w XIX wieku i pierwszej połowie XX wieku ze Lwowem związani byli klasycy literatury światowej, a m.in. Austriacy: Joseph Roth (1894–1939) i urodzony tu Leopold von Sacher Masoch (1836–1895), od którego nazwiska wywodzi się termin „masochizm”, a także wybitny pisarz żydowski Szolem Alejchem (1859–1916). Wieloletnie związki ze Lwowem mieli również klasycy polscy: komediopisarz Aleksander Fredro (1793–1876), który tu zmarł, poeci Seweryn Goszczyński (1801–1876), Wincenty Pol (1807–1872), Kornel Ujejski (1823–1897) i Jan Kasprowicz (1860–1926) oraz pisarz Kornel Makuszyński (1884–1953). We Lwowie zmarły pisarki: Gabriela Zapolska (1857–1921) i Maria Konopnicka (1842–1910), a urodził się tu Leopold Staff (1878–1957).

W latach 1919–1922 we Lwowie mieszkała Zofia Kossak-Szczucka (1890–1968) i tu napisała swą słynną książkę wspomnieniową Pożoga. W różnych okresach życia we Lwowie mieszkali także poeta Adam Asnyk (1838–1897) oraz pisarz i krytyk literacki Karol Irzykowski (1873–1944).

We Lwowie uczyli się i tworzyli klasycy literatury ukraińskiej, twórcy grupy „Ruska Trójca” – Markijan Szaszkewycz (1811–1843), Iwan Wahylewycz (1811–1866) i Jakiw Holowackyj (1814–1888). Uczył się tu również, działał i zmarł jeden z największych poetów ukraińskich – Iwan Franko (1856–1916). Inni twórcy ukraińscy przez wiele lat związani ze Lwowem to poeci: Platon Kosteckyj (1832–1908), Wasyl Szczurat (1871–1948) i Bohdan Ihor Antonycz (1909–1937), pisarz i pedagog Osyp Makowal (1867–1925) oraz – zamordowany przez nacjonalistyczne podziemie ukraińskie – poeta i komunista, Jarosław Halan (1902–1949). Przez szereg lat mieszkała we Lwowie białoruska pisarka Alojza Paszkiewicz, pseudonim „Ciotka” (1876–1916).

Spośród znanych malarzy związani ze Lwowem byli: Juliusz Kossak (1824–1899), współtwórca Panoramy Racławickiej, którą możemy obecnie podziwiać we Wrocławiu – Jan Styka (1858–1925) oraz Kazimierz Sichulski (1879–1842). Mieszkali tu i tworzyli także: wybitny rysownik Artur Grottger (1837–1867), malarze: Leon Wyczółkowski (1852–1936) i Fryderyk Pautsch (1877–1950) oraz Ukraińcy: Oleksa Nowakiwskyj (1872–1935) i Iwan Trusz (1869–1941).

We Lwowie przez wiele lat mieszkał i zmarł pianista, kompozytor i dyrygent Karol Mikuli (1819–1897), a urodzili się tu i spędzili całe życie kompozytorzy Mieczysław Sołtys (1863–1929) i jego syn Adam (1890–1968).

Do osób szczególnie zasłużonych dla Lwowa należeli: Józef Maksymilian Ossoliński (1748–1826) – pisarz i bibliofil, fundator Ossolineum, założyciel katedry języka i literatury polskiej na Uniwersytecie Lwowskim; Stanisław Skarbek (1780–1848) – filantrop, założyciel i fundator Teatru Skarbkowskiego; Wiktor Baworowski (1826–1894) – kolekcjoner dzieł sztuki, założyciel lwowskiej Biblioteki Baworowskich; i Włodzimierz Dzieduszycki (1825–1899) – przyrodnik, kolekcjoner i działacz społeczny, założyciel przyrodniczego muzeum imienia Dzieduszyckich we Lwowie. Dla lwowskiej kultury zasłużyli się także: Wojciech Bogusławski (1757–1829) – aktor i dramatopisarz, który w latach 1795–1799 prowadził własny teatr we Lwowie, Jan Nepomucen Kamiński (1777–1855) – wieloletni dyrektor lwowskiego teatru, Karol Lipiński (1790–1861) – skrzypek i kapelmistrz orkiestry teatralnej oraz Austriak, Franciszek Ksawery Mozart (1791–1844) – syn słynnego Wolfganga Amadeusza, kompozytor i dyrygent, założyciel 450-osobowego chóru Towarzystwa Muzycznego imienia Świętej Cecylii we Lwowie. Przez kilkanaście lat mieszkał i pracował we Lwowie aptekarz i wynalazca Ignacy Łukasiewicz (1822–1882), który tu właśnie skonstruował swoją słynną lampę naftową.

Ze Lwowem wiążą się nazwiska znanych polskich wodzów i działaczy niepodległościowych. Urodzili się tu: generał Jan Krukowiecki (1772–1850) – jeden z przywódców powstania listopadowego, oraz jego uczestnik, słynny podróżnik, znawca Orientu, Wacław „Emir” Rzewuski (1884–1831), a pod koniec życia mieszkali tutaj generał Józef Dwernicki (1779–1857) – jeden z najwybitniejszych wodzów tego powstania oraz generał Benedykt Kołyszko (1760–1834) – uczestnik powstań kościuszkowskiego i listopadowego. Przez kilka lat mieszkał we Lwowie i był tu czynny jako architekt generał Józef Bem (1794–1850), uczestnik walk 1831 roku i bohater powstania węgierskiego 1848 roku.

We Lwowie działali liczni wybitni politycy polscy, m.in. Leon Sapieha (1803–1878) – wieloletni marszałek Sejmu Galicyjskiego, Wojciech Dzieduszycki (1848–1909), pisarz i filozof, poseł do austriackiej Rady Państwa i minister do spraw Galicji, oraz Andrzej Potocki (1861–1908), namiestnik Galicji, który został we Lwowie zamordowany przez ukraińskiego studenta Myrosława Siczyńskiego.

Na dłużej związali się z miastem: działacz narodowej demokracji Stanisław Grabski (1871–1949), działacz ludowy i późniejszy marszałek Sejmu Maciej Rataj (1884–1940) oraz inny przywódca ruchu ludowego – Bolesław Wysłouch (1855–1937), który tu zmarł.

Ze Lwowem związani byli również liczni politycy ukraińscy. Przez wiele lat mieszkali tu: Kost’ Łewyćkyj (1859–1941) – poseł do parlamentu austriackiego i Sejmu Galicyjskiego, premier rządu ukraińskiego w latach 1918–1919, Jewhen Petruszewycz (1863–1940) – prezydent Zachodnioukraińskiej Republiki Ludowej w 1919 roku, Mychajło Hruszewskyj (1866–1934) – historyk, pierwszy prezydent Ukrainy, Dmytro Witowskyj (1877–1919) – dowódca oddziałów ukraińskich w walkach o Lwów w 1919 roku oraz Dmytro Doncow (1883–1973) – ideolog ukraińskiego nacjonalizmu. We Lwowie urodził się dowódca UPA Roman Szuchewycz (1907–1950), zabity przez NKWD (Ludowy Komisariat Spraw Wewnętrznych, nazwa NKWD jest synonimem zbrodni sowieckich) w podlwowskim Biłohorszczu. Studentem Akademii Rolniczej w Dublanach był późniejszy przywódca nacjonalistów ukraińskich, Stepan Bandera (1909–1959). W bliższych nam czasach mieszkali i działali we Lwowie ukraińscy dysydenci, współzałożyciele opozycyjnej organizacji „Ruch” powstałej u schyłku władzy radzieckiej – Wiaczesław Czornowił (1937–1999) i Mychajło Horyń (1930–2013).

W różnych okresach swojego życia ze Lwowem związani byli znani polscy wojskowi. Przed I wojną światową mieszkali tu późniejsi generałowie: Józef Haller (1873–1960), Władysław Sikorski (1881–1943), który studiował na Politechnice Lwowskiej, przyszły minister spraw zagranicznych Józef Beck (1894–1944) – również student Politechniki, Kazimierz Sosnkowski (1885–1969), wódz naczelny we wrześniu 1939 roku Edward Rydz-Śmigły (1886–1941) oraz Tadeusz Komorowski „Bór” (1895–1966), komendant AK, a po wojnie premier polskiego rządu emigracyjnego. We Lwowie urodzili się uczestnicy walk legionowych i działacze POW, bracia Julian (1890–1934) i Wacław Stachiewiczowie (1894–1973), generałowie kampanii wrześniowej: Michał Tokarzewski-Karaszewicz (1893–1964), Roman Abraham (1891–1976) i Mieczysław Boruta-Spiechowicz (1894–1985) oraz jeden z dowódców powstania warszawskiego, Jan Mazurkiewicz „Radosław” (1896–1988).

Druga połowa XIX i pierwsza połowa XX wieku to okres silnego rozwoju lwowskiej nauki. Absolwentami i wykładowcami tutejszych uczelni było wielu wybitnych naukowców. We Lwowie urodzili się m.in.: geograf i kartograf Eugeniusz Romer (1871–1954), historycy literatury: Manfred Kridl (1882–1957) i Juliusz Kleiner (1886–1957), historyk Władysław Semkowicz (1878–1949) i konstruktor mostów Maksymilian Thullie (1853–1939). Zmarli zaś tutaj: historyk i działacz narodowy Wojciech Kętrzyński (1838–1918), historyk Ludwik Kubala (1838–1918), historyk prawa Oswald Balzer (1858–1933), zoolog Benedykt Dybowski (1833–1930), zootechnik Karol Malsburg (1856–1942), chirurg Ludwik Rydygier (1850–1920), architekci: Julian Zachariewicz (1837–1898) i Teodor Talowski (1857–1910), filozof Kazimierz Twardowski (1866–1938), geolog Wawrzyniec Teisseyre (1860–1939) i wybitny matematyk Stefan Banach (1892–1945). Przez wiele lat z lwowskim środowiskiem naukowym związani byli: historyk Szymon Askenazy (1867–1935), Franciszek Jaworski (1873–1914) – autor licznych publikacji na temat Lwowa, fizyk Marian Smoluchowski (1872–1917), architekt i budowniczy mostów Stefan Bryła (1886–1943), chemik Edward Sucharda (1891–1947) i późniejszy prezydent Polski, chemik, naukowiec i wynalazca Ignacy Mościcki (1967–1946), archeolog Leon Kozłowski (1892–1944) – premier rządu polskiego w latach 1934–1935 oraz znany polarnik Henryk Arctowski (1871–1958), który po 1939 roku osiadł w USA.

We Lwowie urodzili się i przez wiele lat mieszkali wybitni uczeni żydowscy: talmudysta i rabin Lwowa Izaak Schmelkes (1827–1905) oraz Meir Bałaban (1877–1942) – historyk, specjalista od dziejów Żydów w Polsce. Lwów był także rodzinnym miastem przedstawicieli znanej rodziny Rappaportów: Salomona Judy Lejba (1790–1867) – jednego z pionierów żydowskiego odrodzenia (haskali) w Galicji, znanego lekarza i pisarza Maurycego (1808–1880) oraz działacza syjonistycznego Samuela (1871–1943). Dzieciństwo spędził tutaj Martin Buber (1878–1965), jeden z najwybitniejszych filozofów żydowskich, a słynny archiwista i łowca nazistów Szymon Wiesenthal (1908–2005) studiował na Politechnice Lwowskiej.

Do innych znanych lwowskich postaci zaliczyć należy pioniera polskiej spółdzielczości Franciszka Stefczyka (1861–1924), a także twórcę pierwszych polskich drużyn skautowych Andrzeja Małkowskiego (1888–1919) oraz wybitnego krajoznawcę, autora licznych przewodników turystycznych Mieczysława Orłowicza (1891–1959).

We wrześniu 1939 roku we Lwowie znalazło się wiele znanych osób – uczestników walk oraz uciekinierów z innych części Polski. Sowieci więzili tu wziętych do niewoli generałów: Kazimierza Sosnkowskiego i Władysława Andersa (1892–1970). W 1941 roku NKWD aresztowało w mieście generała Leopolda Okulickiego (1898–1946), późniejszego dowódcę Armii Krajowej. Pod okupacją radziecką we Lwowie znaleźli się wybitni poeci i pisarze: Mieczysław Jastrun (1903–1983), Władysław Broniewski (1897–1962), Aleksander Wat (1900–1967) i Artur Międzyrzecki (1922–1996). Trzej ostatni, a także mieszkający tu już przed wojną Teodor Parnicki (1908–1988) i Beata Obertyńska (1898–1980), zostali aresztowani przez Sowietów i wywiezieni w głąb ZSRR.

Ten sam los spotkał znanego taternika i żeglarza generała Mariusza Zaruskiego (1867–1941), twórcę Tatrzańskiego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego, i warszawskiego aktora filmowego Eugeniusza Bodo (1899–1943), którzy już nie wrócili z zesłania. We wrześniu 1939 roku trafili do Lwowa z falą uchodźców aktor Aleksander Bardini (1913–1995), który pozostał tu do końca wojny, oraz poeta i autor popularnych piosenek Feliks Konarski pseudonim „Ref-Ren” (1907–1991).

Na samym początku okupacji niemieckiej, w lipcu 1941 roku, hitlerowcy stracili na Wzgórzach Wuleckich ponad dwudziestu profesorów lwowskich wyższych uczelni. Wśród nich m.in. wybitnego pisarza, tłumacza z języka francuskiego i publicystę Tadeusza Boya-Żeleńskiego (1874–1941), znakomitego prawnika, rektora uniwersytetu Romana Longchamps de Bérier (1883–1941), inżyniera budownictwa Kazimierza Vetulaniego (1889–1941), geodetę i byłego rektora Politechniki Lwowskiej Kaspra Weigela (1880–1941) oraz świetnego matematyka Włodzimierza Stożka (1883–1941). W tym samym czasie Niemcy zamordowali innego matematyka, trzykrotnego premiera przedwojennego rządu polskiego Kazimierza Bartla (1882–1941). Ukraiński pisarz Stepan Tudor (1892–1941) zginął we Lwowie podczas niemieckiego nalotu.

Po 1945 roku duża grupa lwowian, którzy znaleźli się w powojennej Polsce lub na emigracji, rozwinęła działalność w rozmaitych dziedzinach życia publicznego.

Do osób, których związki ze Lwowem są powszechnie znane, należą: pisarz Stanisław Lem (1921–2006), poeci Zbigniew Herbert (1924–1998) i Marian Hemar (1901–1972), twórca znakomitych piosenek i tekstów kabaretowych, który po wojnie osiadł na emigracji w Londynie, oraz trener piłkarski Kazimierz Górski (1921–2006), którzy urodzili się w tym mieście, a także artysta kabaretowy Wojciech Dzieduszycki (1912–2008), który mieszkał we Lwowie przez wiele lat.

We Lwowie urodzili się popularni w okresie powojennym pisarze i poeci: Jan Parandowski (1885–1978), Leon Pasternak (1909–1969), Jacek Bocheński (ur. 1926), Adam Zagajewski (ur. 1945), pisarz i wieloletni współpracownik Polskiego Radia Stanisław Stampfl (1919–1980), Leopold Unger (1922–2011) – dziennikarz i publicysta, który po wojnie osiadł w Belgii.

We Lwowie przyszli także na świat wybitni przedstawiciele sztuk pięknych: malarz i grafik Tymon Niesiołowski (1882–1965), malarz Marian Kratochwił (1906–1997), malarz i ilustrator książek Ignacy Witz (1919–1971), światowej sławy twórca plakatów Roman Cieślewicz (1930–1996), który po wojnie osiadł w Paryżu, rzeźbiarze Jadwiga Horodyska (1905–1973), Adam Smolana (1921–1987) i Tadeusz Łodziana (1920–2011) oraz plastyk i scenograf Adam Kilian (1923–2016).

Ze Lwowa wywodziło się wielu popularnych aktorów, reżyserów i artystów estrady. Tu urodzili się niezrównani odtwórcy radiowych ról lwowskich batiarów w audycji „Wesoła Lwowska Fala”: „Toncio” – Henryk Vogelfänger (1902–1990) i „Szczepcio” – Kazimierz Wajda (1905–1955), aktorzy Krystyna Feldman (1916–2007), Ryszarda Hanin (1919–1994), Witold Pyrkosz (1927–2017), Wojciech Pszoniak (ur. 1942), reżyserzy teatralni i filmowi Wilam Horzyca (1889–1959), Adam Hanuszkiewicz (1924–2011), Izabella Cywińska (ur. 1935), Janusz Majewski (ur. 1931) i Andrzej Żuławski (1940–2016), śpiewak operowy Andrzej Hiolski (1922–2000), znakomity solista Zespołu Pieśni i Tańca „Mazowsze” Stanisław Jopek (1935–2006), tancerka Barbara Bittnerówna (1924–2018), a także gwiazdy telewizji: Irena Dziedzic (1925–2018), która była uczennicą żeńskiej szkoły podstawowej, wychowanką w internacie sióstr Felicjanek, Stanisława Ryster (ur. 1942) i Mariusz Walter (ur. 1937) oraz dziennikarz Józef Szaniawski (1944–2012). Znaczną część życia spędził we Lwowie radiowiec i literat Juliusz Stefan Petry (1890–1961).

Lwów był miejscem urodzenia znanych kompozytorów i muzyków: Romana Palestra (1907–1989), Krystyny Moszumańskiej-Nazar (1924–2008), Bogusława Schaeffera (ur. 1929), Wojciecha Kilara (1932–2013), a także jazzmana Andrzeja Kurylewicza (1932–2007).

Przed II wojną światową mieszkali tu: wybitny kompozytor Ludomir Różycki (1884–1953), europejskiej sławy pianista Stefan Askenazy (1896–1985), dyrygent, wieloletni współpracownik Polskiego Radia Jerzy Kołaczkowski (1907–1995) oraz muzyk jazzowy i kompozytor Jerzy Matuszkiewicz (ur. 1928), a niemal całe swe życie spędził ukraiński kompozytor Stanisław Ludkewycz (1879–1979).

We Lwowie urodziło się lub zaczynało działalność wielu uczonych z tytułami profesorskimi, czynnych po wojnie w kraju. Byli to m.in. architekt Czesław Thullie (1886–1976), matematycy: Władysław Orlicz (1903–1990), Stanisław Mazur (1905–1981) i Zofia Krygowska (1904–1988), filozofowie: Tadeusz Kotarbiński (1886–1981), Władysław Tatarkiewicz (1886–1980), Kazimierz Ajdukiewicz (1890–1963). Przez wiele lat z lwowskim środowiskiem naukowym związani byli słynni matematycy: Wacław Sierpiński (1882–1969) i Hugo Steinhaus (1887–1972), światowej sławy archeolog Kazimierz Michałowski (1901–1981), językoznawcy: Stanisław Jodłowski (1902–1979) i Witold Taszycki (1898–1979) – autorzy słynnego słownika ortograficznego.

We Lwowie urodzili się znani powojenni politycy: wieloletni minister spraw zagranicznych w rządzie Józefa Cyrankiewicza Adam Rapacki (1909–1970), minister kultury i sztuki w latach 1982–1986 Kazimierz Żygulski (1919–2012), działacz Unii Pracy i publicysta Aleksander Małachowski (1924–2004) oraz działacz Komitetu Obrony Robotników i Unii Wolności Jacek Kuroń (1934–2004).

W 2018 deputowani rady miejskiej we Lwowie podjęli decyzję o nadaniu imienia Jacka Kuronia placowi usytuowanemu przed Konsulatem Generalnym RP we Lwowie. Grupa galicyjskich intelektualistów: Myrosław Marynowycz, Jarosław Hrycak, Orest Drul, Taras Woznjak, Iryna Podol jak i Jurij Andruchowycz – inicjatorzy uhonorowania Jacka Kuronia napisali w uzasadnieniu decyzji o nadaniu:

[…] Lwów posiada specjalne miejsce w relacjach między Polską i Ukrainą. Wiele osób przeciwdziałało krwawemu konfliktowi i starało się przekształcić miasto w przykład polsko-ukraińskiego pojednania. Jednym z najbardziej znanych był Jacek Kuroń, urodzony, honorowy obywatel Lwowa i twórca „Solidarności”. […]

Nagromadzenie tak wielu wybitnych nazwisk związanych z jednym miejscem mówi samo za siebie, a spacer po Lwowie to także spacer śladami tych postaci. O ileż ciekawiej będzie odebrać to miasto nie tylko z perspektywy turysty, ale też poprzez wspomnienia niektórych z tych osób.

W naszym przewodniku nie opiszemy dokonań tych wspaniałych lwowian. Przy opisach niektórych obiektów wrócimy do wybranych nazwisk, ale warto poszukać dodatkowych informacji i wzbogacić swoją wiedzę o nich, jak i o mieście.