Nauka mapy jako obrazu

Nauka mapy jako obrazu

Judith M. Dixon, wygłaszając referat na temat rysunku wypukłego dla niewidomych sugerowała, aby program nauki posługiwania się mapą poprzedzić czytaniem planów znanego dziecku otoczenia, na przykład klasy, budynku szkolnego, otoczenia budynku i tym podobnych: “Rozumienie skomplikowanego charakteru mapy i przestrzeni fizycznej, którą ona reprezentuje, powinno wzrastać w miarę jak rozwija się u dziecka konkretna wiedza o otoczeniu i o abstrakcyjnej reprezentacji tegoż otoczenia w postaci mapy”.

Mapą samodzielnie mogą posługiwać się osoby, które znają podstawowe pojęcia geograficzne oraz umieją czytać proste rysunki. Uczniowie, którzy nie posiadają jeszcze takich umiejętności, powinni korzystać z map pod kierunkiem nauczyciela.

Czytanie mapy przez niewidomych różni się od czytania przez widzących. Osoba widząca może z odpowiedniej odległości ogarnąć cały arkusz mapy jednym spojrzeniem, może też z bliska czytać drobne znaki. Osoba czytająca dotykiem lub bardzo słabym wzrokiem postrzega tylko mały fragment mapy. Obraz całej mapy buduje w wyobraźni z oglądanych kolejno jej fragmentów.

____________________________________________

J. M. Dixon, Metody szkolenia niewidomych w posługiwaniu się mapami wypukłymi – referat wygłoszony na Międzynarodowej Konferencji na temat Rysunku Wypukłego dla Niewidomych w Berlinie, 25– 27.04.1984; maszynopis – Biblioteka Tyflologiczna Laski.