Wprowadzenie

Wprowadzenie

W sierpniu 2011 Minister Edukacji rekomendował ujednolicone zasady adaptacji podręczników oraz uaktualnioną notację brajlowską – grupę dokumentów regulujących sposób adaptowania dla niewidomych i słabowidzących podręczników oraz innych pomocy graficznych. W pierwszym dokumencie normującym adaptowanie grafiki stwierdza się potrzebę opracowania szczegółowego dokumentu normującego tworzenie i adaptowanie map dla niewidomych uczniów. Odpowiedź na tę potrzebę stanowi niniejsze opracowanie.

Czytanie map jest dla niewidomego ucznia bardzo trudnym zadaniem. Używanie w różnych publikacjach odmiennych sygnatur i różnych skrótów nazw dla powszechnie znanych obiektów geograficznych stanowiłoby dla niego dalsze poważne utrudnienie. Używanie na mapach jednolitego systemu znaków pozwoli osobie niewidomej lub słabowidzącej, czytającej kolejne mapy,rozumieć czytane sygnatury – np. zorientować się, czy czytana linia jest rzeką czy też drogą lub granicą. Pozwoli bez sięgania do objaśnień rozszyfrować skróty znanych powszechnie obiektów. Niniejsze opracowanie, podsumowując ustalenia dotychczasowych publikacji tyflokartograficznych ułatwi pracę twórcom map, którzy, dysponując sprawdzonymi regułami, skupią się na redakcji merytorycznej mapy, a nie na graficznej stronie zagadnienia. Tym samym czytelnicy będą mieli ułatwiony odbiór treści kolejno wydawanych map, czemu służą poniższe postanowienia.

Opracowanie niniejsze nie zawiera postanowień normujących sposób wykonywania planów miast przeznaczonych do użytku przy pieszym przemieszczaniu się. Normy określające sposób sporządzania planów miast i osiedli we współczesnych technologiach winien przygotować zespół z udziałem tyflokartografów, nauczycieli orientacji i samodzielnie przemieszczających się niewidomych. Ponieważ standaryzacja znaków na planach miast Europy rozpoczęła się w 1983 roku należy w budowaniu polskich standardów uwzględnić aktualne standardy europejskie. Ułatwi to czytanie planów niewidomym podróżującym po Europie.

Standardy poniższe nie ustalają sposobu wykonywania map potrzebnych dorosłym niewidomym podczas edukacji na poziomie wyższym lub pracy zawodowej. Tworzący mapy dla dorosłych niewidomych powinni znać i stosować standardy o tyle, o ile ukształtowały one kulturę tyflokartograficzną dorosłych, dla których tworzą mapy.